Nga Altin Ketro
Një nga “shpikjet” më interesante që kryeministri Rama solli në mënyrën e ndërlidhjes aktive midis institucioneve të shtetit dhe publikut anembanë, është edhe Platforma e Bashkëqeverisjes me qytetarin. Pas një eksperience të suksesshme që ish-kryebashkiaku Rama pati në bashkinë e Tiranës, ku trajtonte çdo vit me mijëra ankesa në formë shkresore e ku mandati i tij mbahet mend për korrektësinë për t’iu përgjigjur me zgjidhje (aty ku ishte e mundur) çdo letre, tashmë ai, në rolin e kryeministrit, e dinte se kjo mënyrë funksionimi s’mund të ecte më në atë formë. Jetojmë në kohën e teknologjisë së lartë, ku bota e përparuar po shkon drejt digjitalizimit të plotë të shërbimeve, e jo krijimit të stoqeve me letra nga populli që nuk marrin as drejtim e as zgjidhje.
Që me ngritjen e kësaj Platforme, pati zëra ironizues e përçmues, pati edhe mosbesues në suksesin e saj dhe këtu jemi brenda një normaliteti të pranueshëm. Por, vihet re se, ndonëse kjo Platformë po jep rezultat, ka ende zëra, edhe nga intelektualë, që e nënvleftësojnë atë. Jo vetëm kaq, por sukseset e Platformës i ballafaqojnë si dështim i nëpunësve të administratës.
Në fakt, duhet të kesh punuar vetë në administratë, jo sot, por të paktën këtu e 20 vjet, që ta kuptosh që kjo platformë digjitale s’është gjë tjetër veçse kalimi nga ankesa me letër dore, drejt formatit elektronik.
Çështja letrave nga populli është e vjetër sa vetë jeta e shtetit dhe nuk lindi sot nën qeverisjen e Ramës. Ai kuptoi që letrat që vinin në formën e vjetër humbnin e nuk merrnin kurrë zgjidhje. Pak a shumë skema ka funksionuar kështu:
Një qytetar, pasi kishte një problem me një institucion të caktuar, i drejtonte titullarit një letër. Titullari, në rastin më të keq nuk i kthente përgjigje, kurse në rastin më të mirë i kthente një përgjigje pa zgjidhje. Qytetari në fjalë, i pakënaqur nga përgjigja, ankohet për zgjidhje tek institucioni epror që mund të jetë ministria. Personi përgjegjës në ministri, pasi njihet me ankesën, ia delegon për zgjidhje institucionit që nuk i kishte dhënë zgjidhje qytetarit. Titullari i atij institucioni i dërgonte ministrisë të njëjtën përgjigje që i kishte dhënë qytetarit dhe ministria i dërgonte qytetarit po atë përgjigje që ai kishte marrë më herët. Ky pastaj e dërgonte ankesën në kryeministri e cila ia përcillte për kompetencë ministrisë, që kjo t’ia niste institucionit, e ky i fundit t’i jepte të njëjtën përgjigje pa zgjidhje qytetarit.
Këtu jemi në kushtet kur hallkat e zinxhirit kanë funksionuar normalisht, pavarësisht se qytetari nuk gjeti zgjidhje. Se qëllonte që letër ankesa të kishte humbur edhe tek posta e të mos kishte shkuar në destinacion, mund të ishte neglizhuar edhe tek protokolli i institucionit e të ishte hedhur në ndonjë cep pa u protokolluar, e shumë mënyra të tjera që çdokush i ka hasur vetë ndër vite.
Çfarë ka ndodhur realisht me kryerjen e kësaj praktike në formë digjitale.
Së pari, çdo qytetar është i identifikuar dhe s’është kurrë anonim, ku dihet që në kushte të tilla shkruhen edhe shpifje e intriga për të dëmtuar dikë me qëllim.
Së dyti, forma elektronike shmang shkrimin e dorës që rastis të jetë i pakuptueshëm, si dhe të jep mundësinë të ngarkosh edhe dokumente në format audio e video.
Së treti, elektronika të jep mundësinë që të lësh gjurmë, sepse evidentohet në çast, data, ora dhe minuta kur është kryer ankesa dhe që nga ai çast nis numërimi mbrapsht për të gjithë nëpunësit që duhet t’i japin zgjidhje problemit brenda 10 ditëve punë.
Kjo platformë ka dhënë edhe një rezultat pozitiv, sepse po i bën më të përgjegjshëm zyrtarët kur janë përballë halleve e problemeve të qytetarëve. Çdonjëri prej tyre e di se pas çdo sorollatje qytetari është dikush atje lart që do e kontaktojë e do t’i kërkojë llogari për këtë gjë. E, nëse rezulton se ka qenë e qëllimshme a për mungesë profesionalizmi, është i ndërgjegjshëm që rrezikon edhe vendin e punës, siç ka ndodhur në plot raste.
Duhet të jesh naiv nëse mendon se do ngresh një armatë me 100 mijë nëpunës që i japin zgjidhje pa sorollatje çdo qytetari. Ka mes tyre plot të aftë e të përkushtuar që e trajtojnë qytetarin me dinjitet, ashtu sikurse ka edhe tipa me karakter të dobët që e shfaqin dyfytyrësinë e tyre pikërisht tek ai hallexhiu që i troket në derë a sportel. E, këta të dytët, është shumë e vështirë t’i identifikosh në rast se nuk është dikush që të sinjalizon. Me fjalë është e lehtë ta thuash këtë, por kur vjen puna tek konkretizimi në terren, është një ndërmarrje shumë e vështirë.
Prandaj, askush të mos krijojë iluzione të gabuara se po të mos ishte Platforma e Bashkëqeverisjes, nuk do të kishte ankesa. Ato kanë ekzistuar në çdo kohë qeverisjeje, por nuk dilnin në pah pasi nuk trajtoheshin në publik me këtë seriozitet e vendosmëri që po trajtohen sot.
Qytetari ankohet edhe kur nuk ka fare të drejtë, sepse në botëkuptimin e vet e drejta është në anën e tij. Edhe po ta heqësh Platformën sot, ai sërish do ankohet, qoftë edhe kot, për ta hequr merakun nga vetja, për ta bërë atë përçapjen që të mos i ngeli pishman. Në këto kushte, kjo mazhorancë duhet falënderuar që diti të gjejë një mënyrë të dobishme për t’u dhënë zgjidhje problemeve që qytetarët hasin çdo ditë.
Kjo Platformë ka edhe diçka tjetër pozitive, sepse duke qenë elektronike, shërben edhe si sondazh për të matur, si sasinë e ankesave, si llojshmërinë e problematikave, si mënyrat e zgjidhjeve, ashtu edhe nivelin e përgjithshëm të funksionimit të administratës. Kjo sjell më pas edhe marrjen e masave adekuate që çon në minimizimin e problematikave. Në formatin e vjetër shkresor, kjo s’do ishte kurrë e mundur. Prandaj është koha që qytetarët të inkurajohen ta përdorin Platformën e Bashkëqeverisjes si një mundësi e shkëlqyer që shkurton kohë për ta, pse jo edhe vlera monetare. Çdo trajtim ndryshe s’do bënte gjë tjetër veçse do na rikthente prapa në kohë, tek boja e letra, ku hallet e qytetarëve merrnin zgjidhje si në kalendat greke.
Leave a Reply