Sot kemi një ekspozitë të përbashkët të dy piktorëve, piktorit të shquar kinez dhe një piktori të shquar shqiptar i cili ka lexuar për mua që kur ka qenë fëmijë sepse është biri i poetit të shquar shqiptar Faslli Haliti, i cili i ka vënë djalit, emrin mitologjik të diellit, Heliosit- Helidon, pa e menduar se djali do të bëhej piktor në këto përmasa.
Këtu kemi një ekspozitë akuareli. Në gjithë botën ekspozitat e akuarelit janë të befasishme. Teoria është gjithnjë konvencionale, nuk ka asnjë teori shteruese të artit. Mendosj që sipas thënies së Aristotelit, arti duhet të jetë një pasqyrim. Nga kjo ka lindur edhe miti i narcizit dhe kështu krijohej ideja e portretit, ose e peisazhit që duhej të shikohej në një pasqyrim.
Akuareli i ka kapërcyer kufijtë dhe vjen me ngjyrat e mahnitshme të Japonisë e inës që sollën një frymëzim për impresionizmin evropian, pikturën evropiane, moderne duke bërë që të ketë një fuqi të madhe shprese, sepse është e paimitueshme, e patjetërsueshme.
Nëse mund të bëjmë një portret, ne mund t’i bëjmë atij një kopje, por përgjithësisht punët me akuarel janë vështirë që të imitohen.
Helidoni ka një ngritje metaforike të hiperbolizuar, shtesë të figurave që lidhet me realitetin shqiptar.
Edhe pse kemi një ekspozitë me dy piktorë, ne na duket sikur ka një fill magjik që i bashkon.
Mendoj që Kina duke u bazuar në një filozofi shumë pjellore që quhet zen -budizmi, i ka dhënë pëizazhit një fuqi të madhe semantike.
Leave a Reply