Nga Mero Baze
E përbashkëta në procesin e votimit për marrëveshjen greko- maqedonase, si në Shkup, ashtu dhe në Athinë, është sigurimi i votave të nevojshme përmes një pakice dezertore nga kundërshtarët e këtyre marrëveshjeve.
Maqedonia dhe Greqia i dhanë fund mosmarrëveshjes së tyre historike, pasi parlamentet përkatëse votuan marrëveshjen që ndryshon emrin e ish- Maqedonisë dhe detyron Greqinë ta njohë shtetin e ri. Por si në Shkup, dhe në Greqi, votat e nevojshme mungonin dhe u siguruan përmes “tradhtisë”. Në Shkup, kryeministri Zaev siguroi votat nga krahu më i “urryer” i politikës së Zaevit, prej njerëzve besnikë të ish- shefit të shërbimit sekret, që ka qenë në qendër të “ciklonit” në rezistencën anti-Perëndimore.
Në fund, shtatë deputetë të tij votuan marrëveshjen dhe e ratifikuan atë në Kuvend, duke injoruar rezultatet e pakëndshme të referendumit.
Në Greqi, kryeministri Cipras kaloi në qeveri minoracë pas ikjes së ministrit të Mbrojtjes, nga një parti e ekstremit të djathtë nacionaliste, që mbijeton vetëm se sulmon Maqedoninë. Por dhe ai në votimin e sotëm e siguroi mbijetesën, pikërisht nga “tradhtarë” të kësaj partie.
Debati që hapet nga këto dy votime, që duket sikur njollosin vendimet historike të dy shteteve, në fakt shkon më tej se korruptimi i disa deputetëve. Ajo që shumë njohës të politikës mendojnë, ka të bëjë me përgjegjshmërinë që të dy klasat politike kanë për të ardhmen e vendit, dhe më shumë se sa korruptim, votimi duket se është një ‘tradhti” me leje në të dy rastet.
Si deputetët maqedonas të Gruevskit, ashtu dhe “tradhtarët” e nacionalistëve grekë, duket se ngjajnë të jenë më shumë tradhtarë të lejuar nga partitë e tyre, për hir të një problemi më të madh, se sa njerëz të rekrutuar nga shumicat.
Në Shkup dhe Athinë, po ndodh në fakt ajo që nuk po ndodh në Prishtinë dhe Tiranë, në raste të tilla.
Në Kosovë ngërçi i klasës politike është mbërthyer rreth marrëveshjes Kosovë- Serbi, pas presionit të fortë amerikan, që ajo të mbyllet deri në fund të pranverës. Duket se presioni për marrëveshje ka ndarë klasën politike në dy pjesë, udhëhequr respektivisht nga presidenti Thaçi e kryeministri Haradinaj. Mbështetësit e marrëveshjes pas së cilës qëndron SHBA dhe Brukseli, po akuzohen si tradhtarë, ndërsa kundërshtarët si heronj, por në fakt e gjithë është llogari politike ditore.
Ndryshe nga Shkupi dhe Athina, ku politikanët “tradhtojnë” partinë për atdheun, në Prishtinë duket se tradhtojnë atdheun për partinë.
E njëjta gjë është dhe në Tiranë.
Ndërsa Greqia mbylli marrëveshjen me Maqedoninë, dhe do të japë mbështetje për të në procesin e antarësimit në NATO dhe BE, Shqipëria ka ngrirë marrëveshjen me Greqinë, për shkak të kundërshtimit të presidentit Meta dhe bllokimit prej tij të gjithë procesit.
Marrëveshja e mëparshme që Ilir Meta dhe Sali Berisha firmosën, u hodh poshtë nga Gjykata Kushtetuese si e pafavorshme për Shqipërinë, ndërsa marrëveshja e re është një paketë më e gjerë, që përveçse favorizon më shumë Shqipërinë në kufirin detar, detyron palën greke të heqë Ligjin e Luftës dhe të avancojë problemin e njohjes së problemit të qytetarëve të Çamërisë, zbuar në Shqipëri.
Por dhe këtu, njësoj si në Kosovë, procesi është bllokuar për interesa të ditës. Heronjtë dhe tradhtarët janë personazhe të shpikura nga dy palët për njëri- tjetrin, me qëllim që të bllokojnë procesin, ndryshe nga sa ndodhi në Athinë e Shkup, ku disa deputetë u vetshpallën tradhtarë për të mirën e vendit.
Ky është ndryshimi real mes heronjve dhe tradhtarëve shqiptarë, dhe atyre grekë e maqedonas. Heronjtë tanë janë tradhtarët e vërtetë të vendit, ndërsa tradhtarët e tyre janë heronjtë e vërtetë të tyre.
Leave a Reply