Manifestime të tilla të mëdha, siç janë Kampionati Evropian apo ai fillim, disa herë, janë shfaqur gjigande që parakalojnë më shumë ideologjitë kombëtare që rrinë të fshehura të psikika e turmës. Është vetmi i rastit kur shtetet mund të identifikohen në vitrinën e manifestimit të gjigantëve ose parakalimit të madh, jo të zgjedhurit e tyre, por në shpirt dhe identitetin, i cili shfaqet te ngjyrat që karakterizojnë shenjat kombëtare, te simbolet, veshjet karakteristike dhe flamuri. Semantika e fjalorit që përdoret në këtë rast është ajo e luftës, në kuptimin që grupet e mëdha të tifozëve që vijnë përballë njërit-tjetrit në stadium, duan me çdo kusht që të mundin të gjithë, ta « shparallojnë », t’i « marrin frymën », « ta bëjnë », « ta hedhin në erë ».
Gjithë këto metafora që përshkruhen për të treguar këtë përballje të krijuar në lojtarët që zbresin në misionin që ta bëjnë këtë fushë. Mirëpo e gjitha kjo mbetet vetëm në sferën e fjalorit se pastaj, në nënvetëdijen e atyre që mbushin shkallët e stadiumeve, gjendet edhe vetëdija e spektaklit. Kjo vetëdije ka sidomos në “armët” që kanë sportdashësit në dorë dhe që janë më së shumti gotat e birrës apo shishet e ujit. Transformimi i ngjarjeve të tilla, në një fushë të blertë që janë dy skuadra, që në perceptimin e kolektivit shenjohen sikur ndeshen dy kombe, dy shtete, dy etni, nga lufta në spektakël, është pjesë e lojës së përgjithshme që karakterizon jetën e njeriut.
Ndërkaq, ajo që vihet re së fundmi është se ky manifestim popullor mbetet në të njëjtën kohë edhe raportin që ka vende të ndryshme me identitetin e tyre. Tani është normale që shiritin e kapitenit të Gjermanisë ta mbajë një lojtar gjerman me kombësi turke, ashtu sikundër Granit Xhaka, shqiptar nga Kosova, drejton ekipin e Zvicrës. Në këto raste, të gjitha moderne të materializuara idenë që përhapen nga tendencat e lëvizjeve të reja dhe të reja që ndodhin kështu, por mbyllja brendaetnisë, por se kufijtë dhe riprodhimi i tyre duhet të jetë një problem që kapërcyer.
Mirëpo, në Evropë, për fat të keq, nuk ndodh kështu. Zgjedhjet e fundit për projektin e Bashkimit Evropian një Evropë tjetër. Forcat politike të djathta dhe populiste që kanë një filozofinë e tire mbi identifikimin thellësisht kombëtar dhe që janë kundër asaj që ata e quajnë emigracion i paligjshëm apo që është për politikën e politikës etnocentriste, tani janë një realitet në botë në botë, e cila është e vërtetë. shumë do të kenë fjalën vijnë edhe imazhin e francezëve Le Pen, e njohur edhe për shfaqjen e ndjenjave të raciste ndaj shqiptarëve. Ndaj, manifestime të tilla si ky evropian i një herë edhe për të parë se si e shfaqin kombet e ndryshme të identitetit të tyre.
Të gjithëve ju bëri shfaqja madhështore e sportdashësve shqiptarë. Shenjat kuq e zi, bluzat që kishin veshur, flamujt në duar apo plisat mbi kokën e krijuar një atmosferë të mrekullueshme gëzimi. Një punonjës i gjermanëve, i pyetur nga një gazetar shqiptar se si e çmonte praninë e sportdashësve shqiptarë në dyseldorf, se ata kanë nevojë të dyseldorfit, të duken, të bien në sy me praninë e tyre. Ai, në fakt, bëri një konstatim gjysmëologjik të saktë. Shqiptarët në Dyseldorf duan që të bëjnë me imazhin e tire të vërtetë. Për fat të keq, Europa e populistëve që përgatiten për të arritur në pushtet në BE, Europa e Le Pen e Salvinit e kanë kryer narrativën e tire mbi klishetë nacionaliste dhe megalomane. Për ekonomitë e kombeve apo shteteve duhet të niset nga hierarkia e racës. Italjani, gjermani apo anglezi një tjetër gjë dhe shqiptari apo të mirë janë ana e dobët, e prapambetur e Evropës. Ata janë vlera, ne jemi problemi. Këto klishe e streotipi që ata kanë pësuar vetë mbi shpinë, tani i përdorin edhe për të hapur. Ndërkohë, më në fund, edhe disa media italiane por edhe blogje inflencërish të njohur e vlerësuan shpirtin evropian të sportdashëve shqiptarë.
Në kohën që u këndua himin italian, shqiptarët në stadiumin e dëgjuan e duartrokitën, kënduan edhe vetë dhe nuk e fishkëllyen. Kjo u vu re edhe nga media italiane. Po ashtu një grup tifozësh kishte një shfaqje, gazmore për t’u përballur me tifozët italianë. Shqiptarët kishin marrë një pako makarona dhe i thyenin para syve të italianëve duke u thënë se do t’iu ziejmë si një pak sppageti. Ky humor dhe kjo shfaqje u vlerësua gjithashtu nga media italiane duke thënë se kjo duhet të jetë fryma e tifozerisë. Sportdashësit tanë në Dyseldorf po i rezultateve të Evropës se ata nuk janë të klisheve dhe stereotipeve me të cilat disa herë na vlerëosn Europa. Janë një komb i kulturuar, dinjitoz dhe kanë shpirtin e spektaklit. Por të njihen, të panjohura dhe të duken, siç kam të drejtën e punonjësve të shtetit të Gjermanisë. Nuk duhet të ndalojmë edhe shfaqjen e tepruar folklorike, mbështjelljen me këngën që kanë hyrë në repertorin e tifozerisë si shfaqje banale e heroizmave apo karikaturave të shfaqjes së tyre butaforike. Këto jo vetëm duhet t’i mbajmë në vështrim, por duhet të jemi të kujdesshëm që të mos e teprojmë me identifikimin tonë me këngën banale kinse patriotike që janë krijim pa asnjë vlerë dhe nuk shenjojnë tiparet e heroizmit të atyre bijve shqiptarë që u sakrifikuan. . për kombin e tyre.
Leave a Reply