Is Kadare kishte dhuntinë e shumë personave të bukur edhe aq të shëmtuar dhe kjo e bëri atë të pazëvendësueshëm për të gjithë ne që kemi pasur kohë të shëmtuara.
Kur identifikoem ta krahasoj me diçka, mendoj se Ismail Kadare i një njeriu që jeton duke gjithë ëndrrën.
Imagjinoni një vend të mbyllur, të lodhur, të izoluar, të rrënuar dhe pa shpresë, në cilin një njeri shkruan gjatë gjithë ditës dhe natën, deri në mëngjes, hyn nëpër shtëpi dhe lë te koka e krevatit të secilit ëndërr të shkruar.
Këto ishin librat e tij.
Kaq do mjaftonte që një shkrimtar të iki qetë se ka bërë që ai të kombinohet në mënyrën e duhur.
Ismail Kadare e futi kombin në borxh duke i dhënë shumë shpresë dhe besim nga ai mund të treste, atëherë kur kombi nuk kishte asgjë, kur nuk hante, nuk pinte, nuk besonte dhe nuk shihte dritë.
Librat e tij qëndronin mbi tavolinat bosh si uri, si etje, si ujë dhe si bukë.
Unë kurrë nuk do harroj sesi prisja me pasionin e një fëmije, të merrja librat e Ismail Kadaresë dhe nga ajo ditë nuk kam mbajtur dhe që mund të bëjë nuk mbaj më shumë rradhë për të blerë një libër.
Për leximin e Kadarenë ishte vetëm një kënaqësi por ishte një problem ndaj kohës.
Duke lexuar Ismailin ishe, duke mos e lexuar nuk ishe.
Kjo ishte çështja. Kjo ishte koha. Kjo ishte Shqipëria.
Kur e kam njohur nga afër kam edhe diçka që ka ngjyra të foljeve të letrave të tij nuk të lejojnë të shohin sa duhet. Ismail Kadare u mbrojt me vullnetin, me kokëfortësi dhe me kurajo nga sëmundja e shkrimtarëve të madhe: ai nuk u bë kurrë pesimist.
Ai besonte se bota do bëhej më e mirë, se njeriu do bëhej më paqësorë, se e ardhmja do ishte më e lumtur, se zilia do kishte fre dhe se e mira do të mundte të keqen.
Ismail Kadare ishte një njeri që besonte se optimizmi është ilaçi i njerëzve dhe jam i bindur se iku me këtë bindje.
Tani që ai nuk është më, mungesa e tij është më e madhe se ai vetë.
Leave a Reply