Admir Thanza nuk ka qenë një “yll” i sistemit. Vështirë ta ketë dëgjuar dikush të flasë publikisht, apo të ekspozohet me emër dhe mbiemër. Ka qenë një ndër qindra gjyqtarët e prokurorët që i gjen sot të rreshtuar në dyert e Vetingut, në pritje për të marrë një çertifikatë pastërtire, e cila qysh sot, pas imazheve të përlotura të Thanzës, është më e frikshme dhe misterioze për ata që kanë aplikuar e që presin verdiktin e vilës në rrugën e Kavajës.
Sipas burimeve zyrtare të KPK, figura e Thanzës është gjykuar në të treja drejtimet që prek procedura e Vetingut: pasurinë, aftësitë profesionale dhe pastërtinë e figurës. Ndoshta është vërtet ky rasti në fjalë, por duhet thënë se deri tani Vetingu është marrë më së shumti me shqyrtimin e kriterit pasuror të gjyqtarëve e prokurorëve. Pasi, që t’i hysh vendimeve të dyshimta e të diskutueshme që ata kanë marrë gjatë karrierës së tyre është një punë titanike dhe praktikisht e pamundur.
Paradigma e këtij gjyqtari të diplomuar në vitin 1992, e që përbën në mënyrën më emblematike, absurdin e dallgës së prurjeve të reja në sistemin tonë të drejtësisë pas rënies së komunizmit, na tregon sesa e rrejshme dhe hipokrite ka qenë reforma e 27 viteve më parë, për të hequr togën e zezë nga supet e drejtësisë komuniste. Karriera e Thanzës, një jurist që ka qëndruar larg prozhektorëve të medias dhe vëmendjes së publikut, e megjithatë ka qenë në mënyrë konstante në majën e piramidës së drejtësisë tonë, është metafora më therëse e e korruptimit e kalbjes së thellë që ka mbajtur peng drejtësinë tonë gjatë gjithë periudhës së tranzicionit.
Në 27 vite zëvendësuam prokurorët e gjyqtarët që dënonin me vdekje djemtë e rinj që shkelnin brezin kufitar në përpjekje për të gjetur një jetë më të mirë, me një aradhë juristësh hileqarë, parellinj, të përdorur e të politizuar. Të cilët i bënë gropën të gjitha iluzioneve të pastra të një populli për të hapur një kapitull të ri të shtetit të së drejtës që gjykon me kutin e ligjit e jo me ryshfetin nën tryezë.
Admir Thanza deklaroi se kishte marrë mbi vete një vdedhje të nipit të tij në Itali. Pra ai pretendon se nuk e ka kryer krimin në vendin fqinj, për të cilin rezulton formalisht i dënuar. Nuk ka pse të mos e besojmë në parim këtë pohim të tij, i cili megjithatë nuk e shpëton dot nga pjesa tjetër e akuzës për të cilën ai po gjykohet nga paneli i Vetingut.
Shtëpitë, mishmashi i fitimeve financiare dhe kontaktet e pretenduara me persona të inkriminuar mjaftojnë për të qenë rrethana skualifikuese dhe të renda, për karrierën e një njeriu që është ulur në të gjitha postet më të larta që ofron sot sistemi i drejtësisë në Shqipëri. Përfshirë gjykatën e Lartë, Kushtetuesen dhe KLD. E pastaj habitemi pse Këshilli i Lartë i Drejtësisë nuk pranon të dënojë prej muajsh e vitesh asnjë gjyqtar të akuzuar për ryshfete e lirim kriminelësh nga qelitë e burgjeve…
Leave a Reply