Në javën e fundit të majit një kaskadë ngjarjesh kanë shkaktuar një ndryshim të papritur të qeverisë. Rrallë herë është parë një demonstrim i tillë efektiv i teorisë së gjykimeve performuese, të propozuar nga John Austin “Si të bëjmë gjëra me fjalë”. Këto janë ato deklarata institucionale, efekti automatik i të cilit është transformimi i realitetit shoqëror, si identiteti dhe statusi i protagonistëve të saj. Kjo është ajo që ndodhi tani, sepse pas vendimit të gjykatës, asgjë dhe askush nuk do të jetë njësoj.
I pari i prekur nga kjo situatë ka qenë ish kryeministri i Spanjës Mariano Rajoy, që doli nga pushteti politik.
Pas dënimit, detyra e tij demokratike ishte të jepte dorëheqjen, sikurse do të bënin edhe kolegët e tij evropianë, por vendosi të mbajë pozicionin e tij. Për këtë, ai u ndoq edhe nga González dhe Aznar, të cilët gjithashtu refuzuan të merrnin përgjegjësitë e tyre në ushtrimin e pushtetit. Por ka një ndryshim, “ata kurrë nuk u dënuan”.
Prandaj, tani Rajoy dhe të tijët pretendojnë të shtrembërojnë të vërtetën, duke u bërë viktima të një keqinterpretimi gjyqësor sikur të ishin të pavarur.
Por, është një e vërtetë e dobishme, sepse në një sundim të ligjit magjistrati ka një monopol të së vërtetës legjitime (Bourdieu dixit). Dhe kur shefi ekzekutiv humb kredibilitetin me vendim gjyqësor, ai nuk mund ta ushtrojë më autoritetin e tij. Politikani i dytë i shndërruar nga dënimi ka qenë Pedro Sánchez, njeriu që censuroi Mariano Rajoy. Por, ashtu si në “Man who Killed Liberty Valance (John Ford, 1962)”, nuk ishte për meritat e tij, por si ekzekutues i emëruar nga një koalicion negativ që nuk votonte në favor të tij, por kundër presidentit të dënuar.
Prandaj, mund të pritet që ai të veprojë si paraardhësi i tij Zapatero në vitin 2004, kryeministri i cili rastësisht, për të kompensuar mungesën e legjitimitetit të origjinës, besonte se ishte i detyruar të kryejë shfarosje të pamenduara që i dhanë atij legjitimitetin e ushtrimit të pushtetit. Pedro Sánchez do të bëjë të njëjtën gjë, sikur të kishte rënë dakord për një pakt tjetër Tinell? Besoni se jo, por nuk mund të përjashtohet si rast, pasi askush nuk guxon “të punojë me kokën e tjerëve”. Dhe i treti i prekur ka qenë Puigdemont, i cili është diskredituar.
I gjithë protagonizmi i mediave që monopolizuan gjatë vitit të fundit në luftën e tij simbolike të pavarësisë, është avulluar në shtatë ditët e fundit të majit. Dënimi ka hedhur poshtë llogarinë e tij për një drejtësi të varur nga Qeveria, dhe ish kryeministri Rajoy ka mohuar përshtatjen e tij të censurës në një demokracie frankoiste. Prej aty, korrigjimi i Torrës, i cili dha dorëheqjen në emër të burgosurve dhe të arratisurve dhe hoqi dore nga autorizimi i PDeCAT (Partia Demokratike), ka zgjedhur të mos i bindet atij dhe të bashkohet me censurën. Kështu që hapet një periudhë e re dhe procesi nuk do të jetë më ai që ishte dikur. /El Pais
Përktheu: AlpeNews.al
Leave a Reply