Zgjedhjet presidenciale në Rusi një javë më parë rezultuan në një fitore mbresëlënëse, edhe pse jo befasuese për Vladimir Putin. Ai u zgjodh në një mandat të katërt me një diferencë të gjerë dhe një pjesëmarrje të lartë në një votim që u duk si më i pastri në historinë e kohëve të fundit të Rusisë (të paktën bëhet fjalë për atë që ndodhi në Ditën e Zgjedhjeve).
Por këto zgjedhje kanë të bëjnë më shumë se sa thjesht rivendosjen e z. Putin në Kremlin. Ato sinjalizuan fillimin e Rusisë pas Putinit. Sepse ndërsa presidenti ka fituar mbështetje popullore për politikat si aneksimi i Krimesë dhe përballja me Perëndimin, legjitimiteti i mandatit të tij të ardhshëm do të përcaktohet nga suksesi i tij në sigurimin e rusëve të zakonshëm që regjimi i tij do të durojë edhe kur ai nuk do të jetë më në Kremlin.
Roli i z. Putin në imagjinatën publike ruse sot është e ngjashme me atë të udhëheqësve të çlirimit kombëtar post-kolonial të viteve 1960 dhe ’70. Ai konsiderohet si themeluesi i një shteti të ri rus, shpëtimtar i dinjitetit të Rusisë dhe restaurues i statusit të saj si një fuqi e madhe. Dhe në kundërshtim me fantazitë perëndimore, rusët nën moshën 25 vjeçare janë ndër mbështetësit e tij më të fortë.
Ata jo vetëm që votojnë për të, por shumë prej tyre duan të jenë si ai. Shtatëdhjetë e gjashtë për qind e njerëzve në mes të viteve 18 dhe 30 perceptojnë punën në shërbimet e sigurisë si “shumë prestigjioze”, krahasuar me 59 për qind të atyre më të vjetër se 60 vjeç. Siç vërejnë analistët Andrei Kolesnikov dhe Denis Volkov, brenda publikut rus “nuk ka debat për Putinin”.
“Pothuajse askush nuk e vë në dyshim legjitimitetin e tij si president”, shkruan ata në një raport të fundit për Qendrën Carnegie Moscow. “Ai është diçka konstante, portreti në mur që nuk mund të hiqet më”.
Pyetja është se çfarë do të ndodhë me ata portretet e të cilëve nuk janë në mur. Në fund të vitit 2011, revista Russian Reporter botoi një studim të elitës ruse që zbuloi se parakushti më i rëndësishëm i anëtarësimit në rrethin e elitës (300 pozitat më të larta qeveritare) ishte njohja me z. Putin përpara se të bëhej president. Shkurt, një rreth midis miqve ka qeverisur Rusinë për 18 vitet e fundit.
Nuk ka shenja se presidenti po planifikon të marrë pushtetin larg këtij rrethi të miqve. Por është e qartë se ai synon të hapë sistemin ndaj të huajve besnikë – veçanërisht të rinjve – në mënyrë që të rrisë shanset e saj për mbijetesë. Ai është i gatshëm të ofrojë ndryshimin e gjeneratave të shoqërisë si një zëvendësim për ndryshimet politike.
Kur mendon për vitet e ardhshme, zoti Putin, ndryshe nga Boris Jelcin, nuk mendon për një pasardhës, por për sa i përket një brezi pasardhës. Ai parashikon një transferim të fuqisë nga brezi i tij në “brezin e Putinit”, i përbërë nga politikanë të cilët rriten në moshë dhe formohen nga sundimi i tij. Ky proces ka filluar tashmë: Disa muaj para zgjedhjeve, nëntë politikanë të rinj u emëruan guvernatorë rajonalë.
Ky brez, shpreson ai, do të ruajë arritjen e tij kryesore: ri-shfaqjen e Rusisë si një fuqi e madhe, e aftë dhe e vendosur t’i rezistojë Shteteve të Bashkuara. Për Putin, një politikë e jashtme e pavarur nuk është një instrument, por një objektiv përfundimtar.
Kjo grup i ri përfshin edhe teknokratët e rinj që kanë përvoja dhe eksperienca të ndryshme, por kanë një gjë të përbashkët: Ata janë besnikë ndaj regjimit, ndërkohë që janë të vetëdijshëm për mangësitë e tij. Ata e shohin veten si menaxherë krizash dhe jo udhëheqës vizionarë. Ata i besojnë teknologjisë dhe mosbesimit në politikë. Ata e dinë se si të kryejnë udhëzimet e z. Putinit, por jo se si të mos pajtohen me presidentin.
Sergei Kiriyenko, nënkryetari i tanishëm i stafit të administratës presidenciale, i cili në vitin 1998 në moshën 36 vjeçare ishte kryeministër nën Boris Jelcin dhe një shembull i një reformatori të ri liberal, është trajneri i tyre. Në këtë kuptim, dallimi midis reformatorëve të rinj të z. Jelcin në fund të viteve 1990 dhe teknokratëve të rinj të Putinit sot është duke u zbuluar.
Reformatorët e zotit Jelcin kishin një profil të qartë politik: Ata ishin liberalë dhe pro-perëndimorë dhe vepronin si një ekip, duke mbështetur fuqimisht njëri-tjetrin. Ata kishin ambicie politike dhe e shihnin veten si një forcë politike pavarësisht nga lidhja e tyre me Kremlinin. Teknokratët e rinj të zotit Putin, si dallim, janë ekspertë në logjistikë pa asnjë bindje të identifikueshme politike apo besnikëri ndaj ndonjë zone elektorale. Ata nuk janë një ekip dhe ata nuk do të qëndrojnë për njëri-tjetrin.
Deri së fundmi, pas çdo zgjedhjeje në Rusi, çështja që ngrihej ishte se kush do të mbizotëronte në Kremlin: modernizues të stilit perëndimor ose linja e ashpër anti-perëndimore? Kjo pyetje nuk është më relevante.
Duke folur anglisht, duke u diplomuar nga Harvardi ose duke punuar për një kompani të madhe perëndimore, nuk ju thotë shumë për pikëpamjet politike të udhëheqësve të ardhshëm të Rusisë. Brezi i teknokratëve të Putinit është stil perëndimor, por jo pro-perëndimor.
Ndryshimi i ardhshëm i gjeneratave në realitetin rus na tregon pak për të ardhmen e regjimit, sepse Presidenti Putin është pasuria e saj më e madhe, por edhe ndjeshmëria më e madhe. Ai mbizotëron në skenën politike deri në masën që ai promovon në krye vetëm njerëzit me ambicie të moderuara të cilët dinë të punojnë për presidentin në mënyrë efektive por nuk mund të bëhen president.
Ironia është se zoti Putin po i vë në pushtet këto teknokratë të rinj si një alternativë ndaj përpjekjes së tij të dështuar për të instaluar kryeministrin e tanishëm, Dmitri Medvedev, si pasardhës të tij. Por në realitet, brezi i Putinit është vetëm një Medvedev në shumës. Dhe kur bëhet fjalë për atë si do të duket Rusia post-Putinit, Presidenti është kthyer aty ku ishte më parë, kur ai vuri Medvedev në Kremlin dhe më pas vendosi të kthehej në zyrën e tij të vjetër./The New York Times – Lexo.al/
Leave a Reply