Nga Edmond Arizaj
Nje shperthim dashurie karshi ndihmes se shqiptareve te Kosoves.
Stuhi mallengjimi, e furtuna fjalesh falenderimi.
Pse?! Kush kishte dyshuar ndonjehere ne ndjenjat e nje populli.
Sepse nga gjithe kjo shperfaqje mirenjohjeje, si duket eshte harruar se jemi nje popull.
Kur ndihmon Prishtina eshte njesoj si Tirana, kur ndihmon Prizreni eshte njesoj si Vlora, kur ndihmon Gjakova eshte njesoj si Elbasani.
Por jane pikerisht gojehidhetit qe zene ekrane e portale qe prej vitesh ngucen e ngucen per cdo centimeter vetem e vetem te trajtojne shqiptaret si dy popullsi te ndryshme.
Ne jemi nje.
Edhe ne zezonen e pare, ate te 1999 te ardhur nga duart e robit, rene mbi shqiptaret ne Kosove, edhe ne kete zezonen e dyte, ardhur nga dora e Zotit mbi shqiptaret ne Shqiperi.
Ne jemi nje.
Kemi qene perhere nje. Ndaj habia dhe mallengjimi duhet te jene aq sa jane kundrejt vellait qe i vjen ne ndihme motres, apo anasjelltas.
Solidariteti yne nuk eshte i bazuar vec mbi keqardhjen si dhjetera shtete te tjera, por mbi gjakun e njejte, mbi ndjenjat e njejta, frymen e njejte.
Ata qe i kane vene ne dyshim keto, nuk po bezajne.
Mire bejne.
Dhe keshtu duhet te vazhdojne, te paze per kete ane. Edhe nese aktivizohen pas ca ditesh, duke qemtuar ndonje “pisllek” ne rremujen, friken dhe panikun ku mund te kete edhe te pafytyre qe mund te perfitojne politikisht apo ekonomisht, thjesht beni dicka, fshijini pa i lexuar.
Leave a Reply