Presidenti i ri i vendit Ilir Meta, me veprimtarinë e gjatë politike, ka lenë vend dhe mund të sulmohet për shumë gjëra. Dhe, në fakt nuk ia kanë përtuar. Më së shumti sulmet i ka pasur nga Aleatët, që dendur i ka pasur Armiq por edhe përditmëria dhe aksioni i tij politik, kur ai vetë ka qenë pjesë e Ekzekutivit shqiptar. Veçse për një gjë nuk do të guxojë askush ta përflasë dhe ajo ka të bëjë me respektin, që ky individ ka treguar për rezistencën anti-fashiste. Krejt ndryshe nga politikanët e tjerë, ai jo thjesht i ka begenisur ata ish-luftëtarë që kanë mbetur por vazhdimisht është shprehur hapur dhe pa ekuivokë për luftën anti-fashiste. Në krahasim nga kompleksi i paraardhësve të tij, që me përjashtime të vogla, thjesht kanë bërë adetin, kur vinte koha e kremtimit të datave të Nëntorit, ai jo vetëm që është shprehur hapur në nderim të vlerave të kësaj rezistence por edhe në funksion të këtij qëndrimi nuk ia ka përtuar të ndjekë deri aktivitetet më patetike. Teksa ai është ulur dhe ka nderuar këtë luftë, paraardhësi i tij Nishani ka nxituar tinëz t’u japë dekorata ballistëve, kurse të tjerët para tij thjesht të përshtaten, për të qëndruar të qetë në dy karrige.
Deri më tani, vetëm një gjë i bashkon të gjithë presidentët shqiptarë, e kjo lidhet me ngërçin e datës së Çlirimit. Kjo e fundit që sot festohet në dy data na ka treguar sesa të pandershëm jemi me historinë tonë por edhe kompleksin ndaj luftës, për të cilën jemi rropatur derisa t’i jepnim atribute të Luftës Civile. Historianët e vendit nuk na kanë ndihur dhe me sa duket edhe në të ardhmen s’do na japin edhe ndihmën më të vogël për këtë konflikt protokollar sepse përkatësia e fshehur politike (disa edhe e hapur) dhe konjukturat nuk do t’i lejojnë kurrë të jenë vetja. Dhe, ndaj ndodh që dy datat, 28-29 Nëntor, janë bërë më shumë se një makth, një ushqim bjerraditës dhe debat aq i neveritshëm saqë i gjithë procesi e ka kaluar gati në plan të dytë rezistencën e popullit ndaj fashizmit.
Në rend të kundërt Bujari Nishani, Bamir Topi, Alfred Moisiu, Rexhep Meidani, Sali Berisha nuk mundën ta bëjnë Shqipërinë me datë të unifikuar çlirimi. Disa prej presidentëve duke ardhur nga forcat politike të djathta paçka mënyrës sesi vepruan, asnjëherë nuk e kaluan dot kompleksin ndaj luftës së vetme, që bënë paraardhësit tanë në shekullin XX. Dhe, këtë e treguan me heshtjen ose përpjekjen për të zvogëluar rëndësinë e kësaj lufte.
Në rastin tonë ka një konvencion. Fuqitë e Mëdha e zgjidhën si ditë të fitores së tyre, 9 majin, kur kapitulluan njësitë e fundit rezistuese të Wehrmacht-it edhe pse njësitë gjermane vazhdonin ende luftën në Pragë edhe pas kësaj date. Paralelizmi është me Shqipërinë, kur është provuar se forcat gjermane janë tërhequr nga vendi shumë ditë më vonë.
Në një realitet të tillë, ka shumë vende, që për shkak të pasaktësive historike se kur është larguar pushtuesi i fundit, zgjidhën me të drejtë si datë Çlirimi, ditën e lirimit të kryeqytetit. Ky konvencion shkon me të gjithë dhe, në rastin tonë, 17 Nëntori është dita e pamohueshme dhe e certifikuar e çlirimit të kryeqytetit shqiptar, që njihet nga të gjithë palët.
Ilir Meta e ka forcën dhe energjinë që të drejtojë aksionin për ta bërë një gjë të tillë, e cila do të unifikojë të paktën një ditë politikën për të nderuar të rënët. Për fat është një datë që nuk kundërshtohet sot e kësaj dite nga askush. Përveç kësaj, Ilir Meta, që ka tashmë edhe tagrin e njeriut të parë të shtetit, por edhe vullnetin -mund të bënte një veprim që do t’i jepte staturë nderi institucionit të tij. Tek e fundit, me veprime të tilla, tregohet se presidenca funksionon përtej vizionit të zakonshëm të gjërave protokollare në respekt të unifikimit. Zoti Meta, kthejeni pra, 17 Nëntorin në lartësinë që meriton dhe bëjeni datë Çlirimi! (Javanews)
Leave a Reply