Nga Frank Bruni*
Rrallë ndodh që një ego e presidentit të ketë nevojë për aq shumë mbështetje.
Është qesharake që ne ende po flasim për tiparet fizike të asaj që Presidenti Trump dëshiron, ose do të vendosë për kufirin jugor të vendit tonë – nëse do të jetë betoni apo çeliku, i drejtë ose i përdredhur, një gardh i maskuar ose një “perde me rruaza.” Sepse në fakt nuk është thjesht muri ai pas të cilës fshihet presidenti Trump. Është një fitore për hir të fitores. Është një shfaqje e fuqisë së tij. Është provë e pushtetit të tij.
Natyrisht ai e diskutoi atë në një mënyrë shumë të ndryshme natën e së martës, kur, për herë të parë gjatë presidencës së tij, ai formalisht iu drejtua amerikanëve nga Zyra Ovale në kohën më të mirë. Ai foli për një “krizë të zemrës” në kufi. Për një “krizë shpirti”. Përmendi drogën, krimin, amerikanët që kanë humbur jetën për shkak të emigrantëve pa dokumente dhe amerikanëve që kanë humbur punën e tyre ndaj tyre. Ishte një kërcënim epik që projektoi – dhe një shumë i ekzagjeruar. Çfarëdo që duhet për të ofruar një premtim që ai nuk duhej ta kishte bërë kurrë fillimisht.
Çfarëdo që duhet për të shpëtuar krenarinë e tij.
Sa më gjatë të jetë përplasja me demokratët në Kongres, aq më e qartë bëhet situata. Rrallë ka ndodhur që egoja e një presidenti të ketë qënë kaq e dobët, dhe rrallë ka pasur kaq nevojë për mbështetje.
Drejtuesit e rrjetit nuk është se kishin zgjidhje të tjera përveçse t’i jepnin akses. Ai kurrë nuk e kishte bërë një kërkesë të tillë më pare.
Dhe nëse rrjetet do e kishin refuzuar, do t’i kishin dhënë mundësinë të fliste paturpësishtpër pretendimet e tij qesharake për martirizimin mbi çdo interes kombëtar. Më mirë që rrjetet t’i shkojnë pas, me qëllim që të munden t’i kapin gafat e tij në moment.
Edhe pse i zhytur thellë në një presidencë paaftësie dhe amoraliteti, ai meriton të dëgjohet; kjo është mënyra se si ne të tjerët demonstrojmë respektin për traditat dhe normat që ai refuzon t’i njohë. Por ai nuk e meriton një gjë të tillë. Kjo është rruga për autokracinë.
Sipas The washington Post Fact Checker, Trump përdor gënjeshtra dhe pretendime të rreme më shumë kur flet për temën e emigracionit sesa për çdo temë tjetër.
Ai këmbëngul se terroristët e mundshëm do të shohin një kufi jugor poroz si një mikpritje, por kjo është e pavërtetë: Shumica përpiqen të hyjnë në Shtetet e Bashkuara me aeroplan dhe kapen në aeroporte. Zbut sasinë e krimit të kryer nga imigrantët pa dokumente po aq sa ekzagjeron fuqishëm efektin që një mur kufiri mund të ketë në krizën e vendit. Ai e bëri këtë përsëri natën e së martës. Lexoi vërejtjet e përgatitura, dhe në to kishte fantazi të tepruar.
Nancy Pelosi dhe Chuck Schumer, të cilëve iu dha kohë menjëherë pas Trumpit për të paraqitur një kundërshtim, ishin gati për këtë. Duke u nisur nga arsyet pse një mur i shtrenjtë dhe i shtrirë nuk ishte i nevojshëm, Pelosi thoshte shpesh shprehjen: “Fakti është se”, “fakti është se.” Gjë që kishte për qëllim të poshtëronte Trump, një hobi që sa vjen e zhvillohet tek ai.
Kur vjen puna te kufiri dhe muri, largimi i qëllimshëm i Trump nga realiteti është kaq i thellë saqë drejtuesit e rrjetit dhe redaktorët e gazetave shpenzuan mjaft kohë të martën në seancat e strategjisë rreth mënyrës se si t’i përgjigjen bombardimeve së pashmangshme të gënjeshtrave. A duhet të ketë një zvarritje fjalësh në fund të ekranit televiziv për ta korrigjuar atë në kohë reale? A mund të punojnë me shpejtësi kopjet e vërteta në mënyrë të shpejtë për të postuar kundërshtime në internet brenda disa minutave nga pohimet e gabuara të tij, para se të zënë rrënjë? Kjo është ajo ku ne gjejmë veten. Ka patur dhe presidentë të tjerë që kanë qenë të pasigurtë. Por jo si ky rast. Ky rast është surreal.
Është një funksion i, më shumë se çdo gjëje, vëtë egos tij, pas së cilës rrjetet televizive, punëtorët federalë – të gjithë amerikanët – janë peng. Ai nuk është i shquar për të pasur një mendim të lartë për veten e tij. Një masë e fuqishme e arrogancës dhe një shkallë e nevojës janë ato që e bëjnë kërcimin e gjurmës së fushatës dhe rrezatimit të mediave të durueshëm. Dhe të gjithë presidentët dëshirojnë të kenë triumf t’i bëjnë të duken të suksesshëm. Por asnjëri nuk ka përdorur kaq shumë gënjeshtra për ta arritur atë. Askush nuk ka qenë kaq i zhveshur në urinë e tij për atë “parajsë”.
Për të jetuar me humbjen e tij të shndritshme, Trump duhej të shpikte spektrin e miliona votave të hedhura në mënyrë të paligjshme. Ai kurrë nuk ka prodhuar asnjë dëshmi për këtë. Për të mos u ndier i eklipsuar nga presidenti Barak Obama, ai pretendoi se kishte një komplot mediatik për të ulur turmën e inaugurimit të tij. Por fotografitë nuk gënjejnë. Jo ashtu si presidenti.
Dita pas inaugurimit të tij, në një vizitë në C.I.A. me një sfond të yjeve që simbolizonin burrat dhe gratë që ishin vrarë në punë për Amerikën, ai përdorte vërejtjet e tij për të mbledhur shfaqjet e tij në kopertinën e revistës Time. “Unë mendoj se kemi rekordin e të gjitha kohërave,” tha ai, por me “kemi” sigurisht që nënkuptojmë “kam”.
Nuk ka asnjë rast të papërshtatshëm për të mburrur, asnjë mision më jetësor sesa ekzaltimi i Trump. Kur, gjatë festës së fundit të Krishtlindjes, ai më në fund vizitoi një zonë luftimi dhe foli me trupat amerikane në Irak, ai dukej më i gatshëm të falenderohej sesa t’i falenderonte ata për shërbimin. Ai premtoi një rritje pagash që pretendonte se nuk ishte marrë derisa erdhi vetë në pushtet.
“Ne kemi arritur diçka të madhe,” tha ai. “unë ju premtoj diçka të madhe”. Unë dhe e madhe. Teoria e Trump në dy fjalë.
*New York Times-Shqipëroi për TemA: Diona Çeço
Leave a Reply