Nga Ardian Vehbiu
E patëm lënë të shkonim për një kafe diku në qendër,
Le të ecim deri atje, më tha; por biletën e metrosë ia preva unë,
Xhaxhai im, mysafir në New York, gjithnjë ngazëllehet nga veprat e mëdha publike,
Çfarë mrekullie, më tha, kur çanim rrugë mes turmës,
Çfarë organizimi; dhe me të drejtë: këtu kaq shumë trena dhe njerëz dhe fate kryqëzohen
Në disa nivele të kithta, disa mbi dhé, të tjerët nën.
Sa mirë që orientohesh, më tha, kur i shpjegoja drejtimet dora-dorës,
Xhaxhai im nuk mësohet dot me qytetin e madh,
Nuk mësohet dot me shkallët e lëvizshme,
Nuk mësohet dot me kthesat e papritura;
Dhe teksa unë i them vetes se qenkam mësuar ta tërheq me xhaxhanë për dore,
Njëlloj siç më tërhiqte ai mua dikur,
Te një bërryl trafiku me tule të ngjeshura, shfryrje të shtyra dhe flokë të shpupurisur,
U ndamë prej njëri-tjetrit pa dashur: duhej të merrnim një shkallë të lëvizshme për poshtë,
Por ai – nuk di si – përfundoi tek ajo për lart.
Ndodhi sa hap e mbyll sytë,
U pamë në sy jo pa një farë tmerri, unë duke zbritur, ai duke u ngjitur,
Të ngjeshur mes njerëzve të panjohur, në pamundësi për të ndryshuar diçka, për t’u kthyer te plani që kishim,
I fola, por fjalët e mia nuk kaluan, prej zhurmës,
I bëra me shenjë që të kthehej mbrapsht, i tregova me gisht sheshpushimin ku do ta prisja,
A më kuptoi vallë? Ky stacion i madh,
Nuk lë vend për improvizime. Duhet të ecësh me rrjedhën,
Duhet të zhvendosesh me rrymën,
Unë gjithë duke zbritur, ende e shihja xhaxhanë që ngjitej,
Me pardësynë e tij disi të vjetër, në dorë çantën prej lëkure të rreshkur,
Që kish aq frikë mos ia vidhnin, kushedi pse.
Vetëm pak sekonda na u deshën për të na e kthyer ditën përmbys,
Xhaxhai im nuk e gjen dot rrugën në këtë pandemonium,
Nuk i njeh trenat as kodet e ngjyrave, nuk di ç’do të thotë
Uptown dhe downtown, nuk e lexon dot hartën,
Nuk e flet anglishten. Po të kish pasur celular,
Gjithçka do të kish qenë më e lehtë, por s’ia ka ndier kurrë nevojën (thotë)
Nuk di të kthehet në shtëpi tek ne, nuk di as të shkojë te lokali që kishim zgjedhur në qendër,
Njeh veç Statujën e Lirisë, që as është fare pjesë e qytetit.
Qëkur ka ardhur këtu, vetëm ka ndjekur të tjerët,
Besimplotë, si vocërrak.
Rri dhe e pres tani te mexanina, skanoj ethshëm miletin që venë e vijnë si të ishin bagëtia dhe unë bariu,
Asnjë nuk i ngjan xhaxhait tim, të gjithë i ngjajnë njëri-tjetrit,
Të fokusuar, të shpejtë, precizë në hovet dhe ambiciet e tyre metropolitane,
Xhaxhai im nuk e ka një numër ku të telefonojë,
As monedhat që mund t’i duheshin për thirrjen; qëkur ka ardhur këtu,
I ka ruajtur dollarët të paprekur, për blerjet e fundit,
Thotë se i urren monedhat; dhe me të drejtë,
Thotë se i rëndojnë xhepat, thotë se e bëjnë të dyshojë se po prish jashtë mase.
Rri dhe e pres te mexanina dhe të gjitha huqet e tij
Po fillojnë të më duken aq të dashura,
Përfytyroj se ku mund të jetë tani, duke i rënë për së gjati
Një platforme kuturu, me trenat që kryqëzohen me rrapëllimë
Nga dy drejtime të ndryshme; pa çka se ai nuk pret
Gjë trenin, por mua. E përfytyroj të gjerbë pak ujë,
Nga një shishe plastike kërcëllitëse, që e pat marrë me vete,
Koncesion i detyruar ndaj konsumizmit,
Dhe llogarit sa ujë i mbetet akoma, si të ishte lundërthyer
Në një ishull të shkretë, në mes të oqeanit,
Admirimi i tij për inxhinierinë publike të New York-ut
Tashmë i konvertuar në ankth,
Nuk di si të kthehet te vendi ku u ndamë,
As mexaninën ku duhej të takoheshim s’e mban më mend,
Xhaxhai im, i maskuar pas pardësysë së vet është bërë pothuajse
I padukshëm; askush nuk ia ka ngenë,
Askujt s’i bëhet vonë për itinerarët e tij prej të marri,
Madje ai vetë bën të pamundurën për t’u kamufluar,
Të thuash se është faji i tij që nuk orientohet dot,
Në këtë stacion që i ngjason në fakt hartës,
Xhaxhai im, që gjithnjë e ka respektuar autoritetin,
Është tani gati të ndjekë çdo udhëzim në tabelat e varura dhe në muret,
Por veç sillet rrotull, nga një platformë në tjetrën,
I habitur që të gjithë, edhe trenat edhe njerëzit, i largohen,
Herë hipën lart, herë zbret poshtë, gjithnjë mes të panjohurve,
Me buzëqeshjen e kujt që i është nënshtruar fatit.
Rrugët e tij me të miat janë këputur,
Unë jam tani rob i pritjes sime dhe i fajit
Që e lashë xhaxhanë të më ikte nga sytë;
Unë, që ndryshe nga trenat, nuk i largohem dot, sepse më duket
Sikur do ta braktis.
Ndoshta më duhet të mësohem me idenë,
Që ardhja e tij këtu ishte gabim; me idenë
Që tash e tutje nuk do ta shoh më xhaxhanë; pa çka se ky stacion
Na ka burgosur të dyve; ndoshta duhet t’ia pranoj vetes,
Që e humba xhaxhanë përgjithnjë.
Leave a Reply